دعای ۴ ( دعا در درود بر پیروان و تصدیق کنندگان پیامبران ) ترجمه محیی الدین مهدی الهی قمشه ای

(۱) پروردگارا و (درود و رحمت فرست) بر پیغمبران و رسولانت و بر آنان از اهل زمین که آن رسولان الهى را تصدیق کردند (و به آنها از روى حقیقت ایمان آوردند) در صورتى که غائب از حضور و زمان او بودند (یعنى به عالم غیب و آخرت که آن رسولان مى‌گفتند ایمان آوردند یا با وجود آنکه غائب از حضور پیغمبر بودند و بعد از حیوه پیغمبر به عالم آمدند باز ایمان آوردند و کتاب آسمانى او را تصدیق کردند) هنگامى که معاندین و مخالفین پیغمبران آنان را تکذیب مى‌کردند چون مومنان و ارواح پاک ایشان با ایمان حقیقى (روح الایمان) مشتاق رسولان الهى (و آئین پاک پیمبران)

(۲) در هر عصر و زمان خواهند بود تو اى پروردگار در هر زمان براى اهل آن روزگار دلیلى (یعنى رسول و کتابى) از زمان آدم تا پیغمبر خاتم حضرت محمد صلى الله علیه و آله بر خلق فرستادى که آنان پیشوایان هدایت خلق و مربیان اهل تقواى عالمند بر جمیع آنها سلام و تحیت و درود باد پس همه آنان را از لطف خود به مغفرت و خشنودى یاد فرما.

(۳) پروردگارا و مخصوصا اصحاب محمد (صلى الله علیه و آله) که نیکوترین اصحاب بودند و آنان به بلیات نیکو در یارى او مبتلا شدند (یعنى به هر بلیه سخت و ناگوار که در راه یارى پیغمبر و اعلاء دین او مبتلا شدند بر آنها خوش و گوارا بود یا در راه آئین اسلام سعى نیکو کردند یا نیکو امتحان در راه ایمان دادند) و آن وجود مبارک را در کنف حفظ و حمایت خود گرفتند و براى ورودش (به صحنه اقتدار و تسلط بر دشمنان) مى‌شتافتند و به دعوت نبوتش بر یکدیگر سبقت در اجابت مى‌گرفتند و چون حجت و دلیل رسالتش را به گوش آنها رسانید دعوتش را (به جان و دل) پذیرفتند

(۴) و در راه اعلاء کلمه او (و انتشار آئین توحیدش) از زن و فرزند خود (چشم پوشیده) و جدائى گزیدند و با پدران و فرزندان خود براى اثبات نبوت آن حضرت (و استوار شدن آئین او) با پدران و فرزندان خود جنگ و قتال کردند و به وجود او (از حق) نصرت یافتند.

(۵) و آنانکه در درون دلها مهر و محبت آن پیغمبر گرامى را پنهان داشتند و در عشق و محبت او تجارتى که (در دو عالم هر سود داشت و) ابدا زیان نداشت امیدوار بودند (و از خدا آرزو داشتند)

(۶) و آنانکه چون بعروه الوثقاى آئین او چنگ زدند معاشرینشان همه از آنها دورى و نفرت جستند و خویشاوندانشان هم از آنها بریدند چون در سایه‌ى قرابت ایمانى رسول (ص) درآمدند آنها را هم از پروردگار (که مشمول درود و رحمت خاص خود بگردان

(۷) و) آنچه را که براى رضاى تو و در راه احیاى دین تو از آن چشم پوشیدند از کرمت به آنها عطا فرما و از بهره بهشت رضوانت آنان را خشنود ساز و هم آنچه را که خلق بر تو جمع و فراهم آرند (شاید مقصود این باشد که هر چه خلائق از تو طلبند جمیع آن را به آن اصحاب وفادار پیغمبر همه را عطا فرما) و آنها بودند که با پیغمبر اکرمت خلق را براى رضا و خشنودیت به سوى تو (و به دین اسلام و توحید حقیقى) دعوت کردند

(۸) تو اى خدا به آنها پاداش نیکو عطا فرما در عوض اینکه آنها در راه تو از دیار خویشان خود دور شدند و از زندگى با وسعت و خوش به مضیقه و فقر و سختى افتادند و براى اعزاز و تعظیم دین تو بسیار آن مظلومان رنج و تعب یا زخم و جراحت شمشیر دیدند.

(۹) پروردگارا و (نیز درود و رحمت و عطا و مرحمت فرما) بر آنان که به نیکوئى پیروى از اصحاب پیغمبر کردند (یعنى تابعین با ایمان نیکوکار پیغمبر) آنانکه همى گویند پروردگارا تو از کرم به ما و به آن برادران ایمانى ما که بر ما در ایمان به پیغمبر سبقت گرفتند آمرزش و مغفرتت را و بهترین جزا را عطا فرما

(۱۰) که آن تابعین هم به همان طریقه‌ى اصحاب و مقصد (عالى و آئین و ایمان پاک) در پى آنها شتافتند و به همان شکل و رویه‌ى اصحاب پاک (در تعظیم دین و فداکارى و وفادارى و خداپرستى) از دنیا رفتند

(۱۱) و هیچ بصیرت و معرفت آنها را شک و ریب از راه توحید خدا منحرف نگردانید و ابدا تا آخر عمر خلجان شکوک و شبهات در دل پاکشان در پیروى از اصحاب راه نیافت و در راه و منازل هدایت کاملا به آنها اقتدا کردند.

(۱۲) در حالى که از مقصد و طریقه‌ى آنان حفاظت و حمایت کردند و در راه مقصود (که حفظ دین و نشر آئین اسلام است) آنها را یارى و معاونت کردند دین پاک آنها را برگزیدند و به راه هدایت آنها شتافتند کاملا (در علم و عمل) به آنها اقتدا کردند (و بدون اختلاف کلمه با آنها موافق و برادر ایمانى بودند) و آنچه از اصحاب به آن تابعین تادیه شد (از آداب و سنن و تعلیمات پیغمبر خدا) همه را بدون اتهام (به کذب و خلاف) پذیرفتند (و شق عصاى اسلام نکردند و اختلاف کلمه میان مسلمین نینداختند).

(۱۳) پروردگارا و درود و رحمت فرست بر تمام تابعین و هر کس پیرو آن رسول اکرم است از همین روز تا روز قیامت و هم بر زن و فرزند و ذریه آنها رحمت فرست و بر هر کس از آنان که تو را اطاعت کند

(۱۴) رحمتى عطا کن که به آن رحمت از معصیت آنها را معصوم و محفوظ گردانى و در باغهاى بهشت رضوانت وسعت کامل عطا کنى و مکر و حیله‌ى شیطان (انسى و جنى) را از آنان منع فرمائى و هم به آن رحمت آنها را بر کارهاى نیکوئى که از تو بر آن یارى طلبیدند آنان را یارى کنى و هم از حوادث ناگوار شبان روزان جز حوادث خیر آنها را محفوظ دارى‌

(۱۵) و باز به آن رحمت برانگیزى آنها را بر اعتقاد نیکو (از ایمان به حق و قیامت و بهشت و دوزخ و غیره) و امیدوارى به لطف و کرمت و طمع و آرزو به آنچه نزد تست (از مقامات عالى بهشت لقاء و بهشت رضوان و نعیم و عدن و غیره). و ترک اتهام یا ترک حرص به آنچه در دست بندگان است (یعنى عدم توجه و طمع به خلق)

(۱۶) تا یکسره دل آنها را (از امید و بیم خلق) برگردانى به سوى امید و آرزو به لطف و کرامت خود و بیم و هراس از قهرت (تا به کسى جز به تو امیدوار نباشند و جز از تو از هیچ کس نترسند) و هم اى خدا به آنها زهد در توسعه و نعم دنیاى عاجل فانى عطا کنى و علم عمل خیر را که زاد آخرت است محبوب و مطلوب آنها گردانى و آنها را مهیاى عالم بعد از مرگ سازى (یعنى بر عالم برزخ و دار آخرت مشتاق و سرگرم کار سازى)

(۱۷) و هر مشکل بلیه بر آنها پیش آید در هنگام مرگ که روح آنها از بدنشان بیرون مى‌رود سهل و آسان سازى (که آن ساعت بسیار مشکل و پر هول و وحشت است در آن روز تو کارشان را سهل و آسان گردان و از وحشت قبر و برزخ و قیامت ایمن ساز)

(۱۸) و آنان را از هر عمل که به آن فتنه و فسادى برپا شود از خطرهاى فتنه و فساد عافیت بخش و از درافتادن به آتش دوزخ و طول خلود در آن آتش معاف دار

(۱۹) و آنها را به مقام امن و امان (بهشت رضوان) که محل راحت اهل تقوى است منتقل گردان (خدا یا این دعا را براى ما هم مستجاب فرما.)